Galibi

Lieve mensen!
Hoe gaat het met jullie? Het duurde even voordat we weer een nieuw bericht konden plaatsen….we zijn namelijk ontzettend druk hier! Natuurlijk werken we heel hard…maar afgelopen weekend zijn we ook weer de hort op geweest. Samen met Anneke en Mark en gids Sharif zijn we naar Galibi geweest. Dat is een kustgebied helemaal in het noordoosten bij de uitmonding van de Marowijnerivier in de zee. De route ernaartoe gaat over een asfaltweg (de oost-westverbinding van Suriname) die zo slecht is dat je hele stukken maar dertig kan rijden. Maar het supermooie landschap en de leuke anekdotes van de gids maakten alles weer goed. Aan het einde van die weg ben je in Albina, aan de rivier. Daar lag een bootje op ons te wachten dat er zo karig uitzag dat wij dachten dat het vast zou zinken als wij met zn allen en onze tassen erin zouden gaan. Maar het viel mee. De tocht was prachtig. Wel turbulent want er stond veel wind en Sara zag af en toe een beetje groen! Toen we in galibi aankwamen was het al donker. We hebben onze hangmatten opgehangen en Sharon, de kokkin die van Galibi afkomstig is, heeft een lekkere maaltijdsoep voor ons gemaakt. Daarna nog een drankje gedronken en toen heerlijk gehangmatteerd! De volgende dag lekker uitgeslapen en ontbeten. We hebben het strand en het indianendorpje langmankondre, waar wij verbleven, verkend. S Middags voegden nog drie andere meiden zich bij ons. ’s Avonds zijn we met de boot naar de zeekust gevaren waar de reuzenschildpadden hun eieren komen leggen. We hebben inderdaad een enorme schildpad gezien, die ruim een meter groot was en onwijs stonk. Eerst heeft ze zich ingegraven in het zand om vervolgens 150 eieren te leggen, en het nest weer dicht te maken. Het was echt gaaf om te zien.
Na weer een natte terugreis hebben we lekker gedoucht en schone kleren aangetrokken. Op het menu stond rijst met bonen, kip en rookworst. Lekker hoor! Inmiddels was het al een uur of elf. Sharif had caiperina’s gemaakt, en we gingen nog even dansen bij het lokale carnavalsfeest. Het schijnt dat elk indianenfeest uitloopt op een gevecht, omdat zij last hebben van een kwade dronk (zit blijkbaar in de genen) en ja hoor….ook hier werden wat klappen uitgedeeld. We waren een beetje teleurgesteld, en zijn maar in onze hangmatten gekropen, met jaren negentig house op de achtergrond hebben we heerlijk geslapen. Zondag nog de hele ochtend genoten van het strand en gezwommen. Toen de terugreis aanvaard..weliswaar met een omweg; want we hebben nog even voet aan wal gezet in Frans Guyana. Een grappige ervaring: iedereen rijdt hier weer rechts, je kan met euro’s betalen en het ziet er een stuk sjieker uit allemaal. Sharon had heri heri gemaakt, met bakkeljauw: echt slavenvoedsel. Maar het was smullen! Toen zijn we met de boot weer overgestoken naar Albina, en daar stond de auto weer op ons te wachten. Nu moesten we er met zijn negenen in, en dat was dus één persoon meer dan het maximale aantal dat in de auto past. Dus toen we politie tegenkwamen moest er even gedoken worden. De auto trok het ook niet helemaal, hobbels en zoveel bagage; dus 40 km voor paramaribo begon de boel onwijs te schrapen en was er iets losgeraakt aan de onderkant. Maar al schrapend en dus nog langzamer zijn we er toch gekomen. We zijn op tijd ons bed ingedoken, want maandag moesten we weer aan de bak!
Sara nog twee weekies bij de interne. Het is echt ontzettend leerzaam allemaal. En Femke..met de traagheid valt het meestal erg mee. Het niveau van gezondheidszorg en kennis hier is vele malen hoger dan verwacht. Alleen is toch lang niet alles hier mogelijk, of alleen als er v betaald, wat voor de gemiddelde Surinamer best moeilijk is. En dat is af en toe bestwel moeillijk om te zien. Marike is nu begonnen op de SEH! Wauw! Wat een heksenketel daar, lekker veel te doen, veel hechtwerk, maar ook interessante interne problematiek.
Nog drie weken, de tijd vliegt echt hier! Maar we missen jullie hoor, en genieten van jullie leuke reacties op de site! Thanks, groetjes!