groetjes uit paramaribo

Lieve bakra’s! Fa waka?
Hier weer een update vanuit Suriname! De laatste week in het Diakonessehuis resp het Academisch Ziekenhuis zit erop voor ons! Sara moest nog een praatje houden woensdag en kreeg gisteren haar eindbeoordeling. De internisten waren hartstikke tevreden. Marike was nog een weekje op de spoedeisende hulp. Dit was enorm leerzaam. Veel hechtwerk en een indrukwekkende hoeveelheid geweldsslachtoffers die binnen worden gedragen. Dit afgewisseld met interne en gynaecologische problematiek en natuurlijk ook beroertes, was het heel gevarieerd en ontzettend leuk! Ook mocht ik veel dingen zelfstandig doen. Wat zijn de stageweken omgevlogen zeg! Het was ontzettend goed en leuk om hier in de ziekenhuizen te mogen werken. Om eens te zien hoe het gezondheidszorgsysteem hier in elkaar zit. We merken wel dat hier erg anders met patiënten omgegaan wordt dan in Nederland. Hier is de dokter nog veel meer bepalend, en er is maar weinig voorlichting aan de patiënten. Tijdens de visite wordt er meer over de patiënt gepraat dan met, en voor veel onderzoeken wordt geen toestemming gevraagd aan de patiënt. Iets dat tegenwoordig in Nederland echt niet meer zou kunnen. Het feit dat nog bijna niets geautomatiseerd is in de ziekenhuizen, maakt dat er vaak labresultaten of foto’s en scans zoek zijn. Of dat je een onderzoek aanvraagt en later blijkt dat het niet gedaan is. Op de EHBO viel me op dat je ontzettend lang moet wachten op resultaten van bloedonderzoek. Cito bloedsuiker bepalingen zijn schaars en mogen alleen gebruikt worden bij bewusteloze patienten. Urinesticks hebben ze hier ook niet, dus even kijken of er misschien een urineweginfectie is, is er niet bij, en dus twee uur wachten voordat dat bekend is. De Surinaamse geneeskundestudenten en artsen zijn wel heel goed opgeleid. Hun co-schappen duren veel langer dan in Nederland, en de basisopleiding is ook best uitgebreid. De studie duurt dan ook zeven jaar, maar daarna mag men zich hier wel huisarts noemen. Dus kwa kennis zijn ze goed onderlegd hier, maar organisatorisch laat het helaas nog wel wat te wensen over. In het Academisch ziekenhuis zijn er echter wel al veel plannen om meer te gaan automatiseren en de neuroloog was erg benieuwd naar hoe de dingen in Nederland precies gaan en wat hij onder andere zou kunnen veranderen.
Vorig weekend was een rustig weekend voor ons! Vrijdagavond zijn we met Tjitske, Marije, Josien, Bibi en Karlijn (allen co’s behalve josien, die is internist in opleiding) naar de Hammam geweest. Aldaar werden we heerlijk gemasseerd: Sara en ik kregen een Ayurvedische massage met druk op bepaalde drukpunten waardoor wij helemaal terug in balans kwamen en ontstresst waren. Ook konden we nog in het turkse stoombad en er waren nog een zwembad en warme douches!
Zaterdagochtend toen ik wakker werd zag Sara errug pips, ze was echt niet lekker, met koorts en hoofdpijn. De regen kwam ook met bakken uit de hemel dus we hebben ons in de hangmat geinstalleerd en zijn er alleen even uit geweest om boodschapjes te doen. In de loop van de dag ging het, na heel wat uurtjes slaap en pep-telefoontje van Arthur (lief he), gelukkig weer wat beter met Sara. Zondag was ze alweer fit genoeg om erop uit tegaan. We hebben fort Zeelandia bezocht. Daar was een tentoonstelling over de historie van Suriname en de slavernij. Erg indrukwekkend. Via de palmentuin en het internetcafe zijn we nog even bij Marije en Tjitske langsgegaan. Marije moest helaas op doktersadvies eerder terug naar Nederland, voor een operatie. Heel sneu voor haar!
’s avonds hebben we nog even geshopt in de hermitagemall, een winkelcentrum 20 minuutjes fietsen van ons. Daar hebben we spijkerbroeken gekocht. We spekken de surinaamse economie nog maar even voordat we weer gaan. Weer thuis hebben we zuurkoolstamppot gegeten! het is tenslotte winter of niet!?!? Het zal wel aan het druilerige weer hebben gelegen dat we daar ineens zin in kregen!
Daarna hebben we vast opgeschreven wat we morgen allemaal mee moeten nemen. Dan gaat het avontuur van de medische zending beginnen!! we gaan eerst met een busje vanuit de stad naar Pokigron in het binnenland. Daar houdt de weg op en gaan we met korjaal verder over de rivier. Voor marike is het dan nog 2,5 uur varen naar Laduani, en voor Sara 4,5 uur naar Djumu. We logeren in een dokterswoning, waar alleen op bepaalde tijden stroom is. Al het eten moeten we zelf meenemen voor de hele week. Er is water uit de regenton, dat we dus eerst uit moeten koken. De afwas en ons zelf wassen gebeurt in de rivier. Dit gaat echt een groot avontuur worden! We zijn natuurlijk niet telefonisch bereikbaar. Maar als er een dringende boodschap is dan kunnen we via radiocontact opgeroepen worden (maar liever niet dus!) We zullen het nummer doorgeven aan onze ouders en vriendjes.
Veel liefs en de groetjes aan Nederland!